Ne kadar çok gelgitler yaşadım.
Kendimi tanımak için, ne istediğimi keşfetmek için, çocukluğumdan beri.
Oysa bazı kararlarım çok netmiş.
Ben fark etmişim o zaman hayattan ve hayatın benden istediklerini, ama hayat endişesi, ebeveyn kararları, para kazanma, kariyer arzusu derken unuttum gittim kendi yolumu.
Kurumsal bir hayatta kendimi buldum. Evet eğitmendim yine ama istediğim eğitmenlik bu değildi, 10 sene boyunca kurumsal hayatta takılı kaldım, kurumsal hayat kötüdür demek istemiyorum, yalnızca bana göre değildi mutsuz ve yorgundum.
Hala bir şeylerin eksik olduğunu hissediyordum, uzun bir süre pilates ile kendime yol içmeye çalıştım, hem iş hem ev, arada pilates.
Sonrasında radikal kararlar almaya başladım, hayat artık yeniden başlamamı istiyordu.
Durup düşündüm ne kaybedecektim?
Her gün ne giyeceğim diye düşünmüyor olacağım.
Topuklu ayakkabılardan, seyahatlerden, düzenli kazanılan paradan, şık şıkırdım kıyafetlerden, hatta arkadaşlarımdan uzak olacaktım.
İstediğim an istediğimi alamıyor olacaktım.
Endişelendim. Korktum. Çok içine çekmişti bu düzen beni, para kazanmazsam ne olacak, nasıl hayatta kalacaktım?
Ama Risk almaya karar verdim, önce kendime sonra da sevdiğim adama güvenerek, kocam “çok zengin de” ondan diye güvenmedim, ya da benim çok param var diye.
eşim kendi işinde, kendi kendine kavrulmaya çalışıyordu, o da sevdiği işi yapabilmek için riskler almıştı, karşımda çok güzel bir örnekti. Ve biliyordum ki, az da kazansa açıkta kalmazdık, bizi doyuracağına inandım.
Ve işimden, yaşadığımız şehir karmaşasından ayrılma kararı aldık.
Herkes eleştirdi, kızdı. Saçmaladığımı söyledi, güzelim kariyerimi ve paraları çöpe attığımı ve bir sürü şey söyledi.
Bizimse güvendiğimiz tek şey “toprağa ne ekersen o sana karşılığını verir” sözüydü.
Şu an yaşadığımız köy hayatına niyet ettik. Zor ve yorucu süreçlerden geçtik
ilk başlarda çok bişey dikemedik.
Evimizi kurmaya, yeni hayata adapte olmaya, neyi nasıl ekeceğimize, hangi mevsimde ekmemiz gerektiğine, ne kadar sulama yapacağımıza, toprağının nasıl olacağına falan kafa yormaya başladık ve o dönemde işte yoga ile tanışıklığım başladı.
Ben yoga ya dalınca biraz bağ bahçe işlerini ihmal etmeye başladım. Neysa ki eşim yılmadı, bize az da olsa hayalini kurduğumuz şeyi yaşattı.
Bu sene daha bilinçli olmaya başladım. Yolumda yalnızca yoga değil, hayatta kalmamız için ihtiyacımız beslenmeye de ihtiyacımız vardı. Birlikte daha güzel bir bahçe yaptık.
Eminim seneye çok daha farklı olacak, toprak bize karşılığını verecek. çok uzatmak istemiyorum böyle koskoca 2 yılı bittirdik.
Zor zamanlarda yaşadık, bocaladık ama geçti, bir şekilde artık her şey yoluna girmeye başladı.
Şimdi de yoga yolculuğumda nice yeni kapılar açılmaya devam ediyor, ben de bu yolda kalmaya, hayatın benden ne istediğini anlamaya devam ediyorum??
Namaste